Ze kwam voor een voedselpakket, maar al snel bleek dat haar nood veel dieper ging dan een lege koelkast. Er was haar in Nederland een baan en een woning beloofd. Maar toen ze hier aankwam, was er niets. Geen werk, geen dak boven haar hoofd, en slechts vijf dagen om iets nieuws te vinden. Teruggaan naar haar geboorteland was geen optie. Ze stond letterlijk met lege handen.
We konden haar voorzien van wat eerste hulp: voedselpakketten, een OV-kaart, een luisterend oor. En we gingen bellen, mailen, schakelen, want het was vrijdag en het weekend kwam eraan. Dankzij het netwerk van de stichting konden we snel iets regelen: een sollicitatiegesprek én een tijdelijke plek om te slapen, in een Stayokay. Geen thuis, maar wel een bed. En hoop.
De volgende dag mocht ze op gesprek. We baden stilletjes dat dit het begin zou zijn van iets nieuws. Maar het liep anders: er bleek geen geschikte baan. Toch bleef de deur op een kier – er wordt verder gekeken, misschien komt er elders een plek vrij, met werk én huisvesting.
Soms is helpen geen rechte weg. Soms is het vooral: bij iemand blijven, volhouden, hopen tegen de wanhoop in. Deze mevrouw heeft (helaas nog steeds) geen vaste plek gevonden. Maar ze weet inmiddels wel: ze staat er niet alleen voor.
En misschien is dát wel de kern van Geloven in de Wijk – dat niemand op straat hoeft te staan, niet letterlijk, niet figuurlijk. Dat Lucija en dat we elkaar een plek gunnen om te landen.